در تقاطع­­های راست گوشه سه شاخه یا چهار شاخه کانال­های روباز، مطالعه جدایی جریان بسیار حائز اهمیت می­باشد. برخی پارامترهای موثر در این زمینه نسبت دبی ورودی و عمق جریان می­باشد که در این تحقیق تاثیر نسبت دبی ورودی و نسبت ارتفاع سرریزها (عمق جریان) در الگوی جریان و ابعاد ناحیه جداشدگی به صورت عددی شبیه­سازی شده است. بررسی نتایج مدل عددی نشان داد که مدل k-ω بیشترین مطابقت را با نتایج آزمایشگاهی دارد، به طوریکه میزان خطای شبیه­سازی کمتر از 20% بود. ابعاد ناحیه جداشدگی در کانال­­های اصلی و فرعی با نسبت دبی ورودی رابطه مستقیم داشت. همچنین با افزایش ارتفاع سرریزهای خروجی، عمق جریان افزایش یافت و منجر به کاهش ابعاد ناحیه جداشدگی شد. مطابق نتایج عددی، ابعاد ناحیه جداشدگی در راستای قائم از کف کانال به سطح آب افزایش یافت، به­طوری­که برای نسبت دبی 6/0 و نسبت ارتفاع سرریز 377/0، طول ناحیه جداشدگی در کف کانال، فاصله 1/0 متر از کف و در سطح آب به ترتیب در حدود 60 سانتیمتر، 75 سانتیمتر و 85 سانتیمتر بود. بنابراین از سطح آب به سمت کف کانال طول ناحیه جداشدگی در حدود 29% کاهش یافت.

مقدمه: رادیوداروها در پزشکی هسته ای دارای کاربردهای تشخیصی و درمانی هستند. رادیوداروهای با رادیونوکلئید گسیلنده گاما بیشتر در فرایند تشخیصی استفاده می شوند. آن هم بدلیل جذب پایین پرتو گاما در بافت نسبت به ذرات بتا و آلفا می باشد. بررسی توزیع دوز جذبی رادیوداروهای تشخیصی در بدن از نظر حفاظت پرتوی دارای اهمیت ویژه ای می باشد. هدف از انجام این تحقیق، محاسبه دوز دریافتی اندام های داخلی بدن انسان پس از تزریق رادیوداروی تشخیصی تکنسیوم-99m-اکتروتاید به موش می باشد. مواد و روش ها: با استفاده از فانتوم MIRD و کد شبیه سازی MCNPX برای بدن مرد بزرگسال دوز موثر دریافتی اندام های مختلف بدن محاسبه شد. در این تحقیق از چشمه گاما با انرژیkeV 140 و تالی 6F برای محاسبه دوز تقریبی رادیوداروی تکنسیوم-99m-اکتروتاید استفاده گردید. یافته های پژوهش: دوز رادیوداروی تکنسیوم-99m-اکتروتاید در اندام های مختلف بدن، براساس توزیع اطلاعات در بدن موش و با استفاده از کد شبیه سازی MCNPX برآورد شد. بیشترین دوز موثر مربوط به آدرنال و پانکراس با دوز جذب شده موثر حدود MBq 185/ mSv 6 وMBq 185/ mSv 5/1 به دست آمد. بحث و نتیجه گیری: نتایج بدست آمده نشان داد که آدرنال و پانکراس بعنوان دو اندام در معرض خطر در تصویربرداری با رادیوداروی تکنسیوم-99m-اکتروتاید می باشند.

سابقه و هدف: استفاده از رادیونوکلیدهای گسیلنده بتا و آلفا مانند ید-131و رادیوم-223 یکی از روش های درمان سرطان است. رادیونوکلئیدهای گسیلنده گاما به دلیل گسیل فوتون که جذب پایین در بافت داشته، کاربرد تشخیصی دارند. در این مطالعه، روشی نوین جهت امکان سنجی استفاده از تکنسیوم-m99 برای درمان سرطان پیشنهاد می گردد که در آن مواد با عدد اتمی بالا مانند ید پایدار و گادولونیوم، هم زمان با تکنسیوم-m99 جهت بالا بردن سطح مقطح جذب فوتون ها و در نهایت افزایش دوز بافت مورد نظر استفاده می شود. مواد و روش ها: در این مطالعه، تکنسیوم-m99 به موش ها تزریق، در فواصل زمانی مختلف کشته شدند و درصد دوز تزریقی در هر گرم از هر عضو اندازه گیری و داده های انسانی استخراج شد. سپس با وارد کردن مواد کنتراست زا (I، Gd) در غلظت های متفاوت در اندام های هدف، میزان تغییر دوز دریافتی اندام ها با استفاده از کد MCNPX محاسبه گردید. یافته ها: در حضور عوامل کنتراست زا (I، Gd) در کبد و ریه با در نظر گرفتن فعالیت انباشت انسانی (حاصل از موش سالم) دوز حاصل افزایش یافته است. وجود عامل کنتراست زا ید و گادولونیوم دوز را به مقدار قابل ملاحظه ای افزایش داد. نتیجه گیری: نتایج نشان داد فاکتور افزایش دوز در ناحیه هدف در حضور عامل کنتراست زا افزایش و دوز در خارج از ناحیه هدف کاهش یافت. با توجه به افزایش دوز ناشی از حضور مواد کنتراست زا، از تکنسیوم-m99 در آینده به عنوان رادیونوکلئید درمانی نیز استفاده کرد.